منّی إلیک

وز خاطرم زدوده‌ست-

پیش از تو هر چه بوده‌ست،

من ابتدایم از توست...

::حسین منزوی::

متن کامل این شعر شیرین:

من خاکم و تو خورشید، ضوء و ضیایم از توست
من نایم و تو نایی، شور و نوایم از توست

چون تافتی ز روزن عین سحر شدم من
ای آفتاب روشن! من روشنایم از توست

هر جستجویم از تو، هر گفت و گویم از تو
آن‌های و هویم از تو، وین هوی و‌هایم از توست

بستی به مهرم آسان، آسان چنان کز اینسان
صد رشته از نخ جان، بر دست و پایم از توست

دردم دهی به فصلی، درمان کنی به وصلی
ماتم که بر چه اصلی، درد و دوایم از توست

از بستر غنودن تا اوج پر گشودن
از ابتدای بودن، تا انتهایم از توست

جز تو هوس ندارم، هیچ از تو بس ندارم
من جز تو کس ندارم، هر ماجرایم از توست

در لحظه‌های پرواز بال و پرم تویی باز
ای آنکه وقت آواز، صوت و صدایم از توست

من سایۀ شتابم، لطف تو خاک و آبم
مهر تو آفتابم، نشو و نمایم از توست

ای شعر ناب عالم! شیوایی مجسم!
شاعر تویی و من هم، گر میسرایم از توست

بیدار می‌نشینم تا جز تو را نبینم

خواب تو می‌گزینم تا لای لایم از توست

ای پنجۀ تو همراز، با این شکسته تر ساز
بشنو که این غم آواز، در پرده‌هایم از توست

عشق تو پرگشوده ست وز خاطرم زدوده ست-
پیش از تو هرچه بوده ست، من ابتدایم از توست

::حسین منزوی::

_________________________________________

با گوش جان بشنویم

_________________________________________

* اللَّهُمَّ أَدِّ عَنَّا حَقَّ مَا مَضَی مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ اغْفِرْ لَنَا تَقْصِیرَنَا فِیهِ وَ تَسَلَّمْهُ مِنَّا مَقْبُولا وَ لا تُؤَاخِذْنَا بِإِسْرَافِنَا عَلَی أَنْفُسِنَا وَ اجْعَلْنَا مِنَ الْمَرْحُومِینَ وَ لا تَجْعَلْنَا مِنَ الْمَحْرُومِینَ

** اللَّهُمَّ هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أَنْزَلْتَ فِيهِ الْقُرْآنَ وَ قَدْ تَصَرَّمَ وَ أَعُوذُ بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ يَا رَبِّ أَنْ يَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَيْلَتِي هَذِهِ أَوْ يَتَصَرَّمَ شَهْرُ رَمَضَانَ وَ لَكَ قِبَلِي تَبِعَةٌ أَوْ ذَنْبٌ تُرِيدُ أَنْ تُعَذِّبَنِي بِهِ يَوْمَ أَلْقَاكَ

*** اللَّهُمَّ لا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِيَامِي لِشَهْرِ رَمَضَانَ وَ أَعُوذُ بِكَ أَنْ يَطْلُعَ فَجْرُ هَذِهِ اللَّيْلَةِ إِلا وَ قَدْ غَفَرْتَ لِي

**** اللَّهُمَّ لا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِيَامِنَا إِيَّاهُ فَإِنْ جَعَلْتَهُ فَاجْعَلْنِي مَرْحُوما وَ لا تَجْعَلْنِي مَحْرُوما

__________________________________________

هر روز آفتابی اگر می‌شوم ببخش

از پشت کوه آمده‌ام تا ببینمت....

::سعید سکاکی::

___________________________

حالِ خوبِ یه عصرِ دل‌انگیزِ اردیبهشتی کنارِ اونی که دوستش دارید تقدیمتون ( با گوش جان بشنوید )

___________________________

نامربوط:

هر روز از این مسیر برمی‌گردم
از رفتن ناگزیر برمی‌گردم
تو شام بخور بخواب تنهایی جان!
من مثل همیشه دیر برمی‌گردم...

.

.

.

دل خسته ام و خراب، تنهایی جان!
لبریزم از اضطراب، تنهایی جان!
من زخمِ نبستهٔ زیادی دارم
تو شام بخور، بخواب، تنهایی جان!

::جلیل صفربیگی::

+اردیبهشت هم تمام شد و....

روزهای نبودنت را
طوری می‌گذرانم
که حتی زمان به عبور خودش شک کند
مثل مسافری که از پنجرهٔ قطارِ در حال حرکت
قطاری که ایستاده را می‌بیند
تنها نگرانم این لحظهٔ متوقف
در حقیقتِ تو سال‌ها طول بکشد
با چشم‌هایی ضعیف و قلبی ضعیف‌تر برگردی
گمان کنی من جوان مانده‌ام
برای تکاندنِ خاک
بر شانه‌ام بزنی
و فرو ریختنم تو را بترساند...

::کیانوش خان‌محمدی::

______________________________

اگرچه به حال و قال امشبم نمی‌خوره اما چون قول داده بودم میذارم

با گوش جان بشنوید

______________________________

به انتظار فصل تو
تمام فصل‌ها گذشت...

::ایرج جنتی عطایی::
.
.
.
.
چشم انتظار فصلی هستم
که در تقویم نمی‌آید
با تو می‌آید ...

::نسترن وثوقی::

____________________________

دوست داشتید بشنوید ( یه پیانوی آرامش‌بخش، Riverby Jeon Su Yeon)

____________________________

همیشه در خیال من، ز شعله گرم‌تر تویی
چه گرم دوست دارمت...

::سیمین بهبهانی::

________________________

با گوش جان بشنوید

________________________

پ.ن:

۱. (این قسمت امروز نوشته شده و مربوط به دیشبه)

خب بالاخره موعدش رسید. دیدی؟! یه سال گذشت.

این شب سیصد و شصتم بود. سیصد و شصت شب پیش بود که کاملا بی‌مقدمه و ناگهانی شروع کردم. اون موقع اصلا حتی فکرشم نمی‌کردم که به اینجا برسه...

امشب شب اول از چلهٔ دهمه... نه چله گذشت...

میدونی چیه... من هیچ وقت نه آدم کارای بزرگ بودم و نه هیچ وقت کار مهمی‌تو زندگیم انجام دادم اما این یه عقیدهٔ شخصی نیست که اثبات شده‌ست... پله‌های کوچیک در نهایت مسیرهای بزرگی رو رقم میزنن... من، همین منِ کوچیک و خرده‌پا و بی‌خاصیت، کنار همه اون هیچ بودن‌ها همچنان همون موجودِ خوش‌قلب و ساده و وفادارتم.

آره همچنان به طرز احمقانه‌ای وفادارتم...

نه چله که سهله تو بگو نهصد چله.. خودم و استخونامم نباشه اسمم هنوز شمعِ یادتو یه گوشهٔ این عالم روشن میکنه و روشن نگه میداره...

۲. ماه رمضون سال پیش یادتونه؟ که یه چیزایی با عنوان شب بی‌سحر میذاشتم؟

به قول بنده خدایی این دو خط نامه‌ها هم لوس بازی جدیدمه...

ادامه همون لوس بازی شب بی‌سحر اما با یه تفاوت مهم، یه تفاوت در نیت که مربوط به خودمه و یه تفاوت در موضوع و محتوای یادآورها که اگه خیلی اهل دقت باشید شاید متوجه شده باشید.

اون سه شماره قبلی هم صرفا به عنوان یه مقدمه و یه جور پیش نمایش ازین مجموعه اصلی بود